2 gün önce çok tuhaf şeyler oldu.
Yazmalıyım dedim, çünkü tarihi yazdığımızı fark ettim.
Bugünlerde çok şey oluyor ve kim ne yazdıysa, tarih diye o kalıyor. Herkese göre şekillenen bir tarih...
Küçük bir iletiyle, Türkiye'de darbe olduğunu öğrendim. Kıbrıs'tayım ve ülkemde darbe olmuş. Arkadaşımı aradım. Çok korkuyoruz, dedi. Bomba sesleri, çatışmalar vs. Ne duyuyorlarsa o. Hem kulaklarıyla hem de sosyal medyadan yazılanlarla.
Ananemi aradım. Kızım darbe oldu ülkede dedi. Nasıl ki herkes kendi zihinlerinde yarattıkları görüntülerle, korkularla hareket ediyor, ben de aynısını yaptım. Konuşurken ağladım. Ağladığımı belli etmemeye çalıştım. Seni seviyorum, dedim. Bir daha nasıl görüşebileceğimizi düşündüm. Korktum, ağladım.
Dayımı aradım. Durum fena dedi. Askerler dışarıda ve evinize gidin dediler,dedi. Sokağa çıkma yasağı ilan edilmiş. Havaalanları kapatılmış. Dışarısı karışık. Kötü, dedi dayım. Sakinlik ve sabır diledim. Geçecek dedim.
Cumhurbaşkanı halkı sokağa davet etti. Şaşırdım. Bir darbe oluyor ve cumhurbaşkanı halkı sokağa davet ediyor. Çıkmaz kimse dedim. Herkes korkar darbeden ve askerden. Biz darbelerle büyüdük. Darbe hikayeleri ile, korkuyla yetiştik. Sonra baktım, insanlar dışarıda. Ellerinde bayrak olanlar, ayağında şalvar, yüzlerinde sakal olanlar. İnsan yığınları öfkeyle havaalanına yürüyor. Öfke büyük. Askerlere bakıyorum, şaşkın. Nasıl bir darbe bu cümlesi zihnimde susmuyor. Zihin geçmişten referans alarak yorumlar ya bugünü, o da anlamıyor. İnsanlar yani halk, tankların üstünde zafer çığlığı atıyor. Asker şaşkın, cumhurbaşkanı ve hükümet tv'lerde açıklama yapıyor. Meclis bombalandı. Jet uçakları, silah sesleri, arkadaşımın korkusu, dayımın yapacak bir şey yok cümlesi, ananemin şaşkınlığı ve ben zihnimin korkularıyla bugünü yorumlarken, pes ettim.
Evet sevgili gelecekteki Sibel ve bunu okuyabilen diğerleri... Pes etmenin hafifliğiyle yazıyorum. Korkudan ya da öfkeden değil, sakinlikten. Zira ne aklım ne kalbim yorumlayamıyor bunu. Daha da geri çekilerek ve öfkeyle, korkuyla özdeşleşmeyi bırakarak pes ettim. Düşünmekten, her kafadan çıkan sesi anlamaya çalışmaktan, tiyatro muydu gerçek miydi ne menem bir şeydi bu darbe girişimi demekten pes ettim.
Kalbimi pusula edinip, ruhumla görüyorum. Ki tarihi ölenler ve kalanlar, kazananlar ve kaybedenler tarihi olarak okumaktan usandım. Bundan ötürü de bu şekilde yazmayacağım.
Aslında ne oldu?
- Çook uzun yıllardır darbeden korkan ve darbeden medet umanlar için, yeni bir hikaye yazıldı.
- Şeriatten ve dincilerden korkan ve bundan medet umanlar için, yeni bir hikaye yazıldı.
- Herkesin zihninde yarattığı korku ve kaygıların açığa çıkması için müthiş bir vesile doğdu. Böylelikle hepimiz neyden korkuyorsak onu yaşadığımıza inandığımız bir filmin içine düştük.
- Ben bir iç savaş ve ailemi kaybetmekten, onlara ulaşamamaktan ve bulunduğum yerde mahsur kalmaktan korkuyordum.
- Herkes ya da birçoğu, içlerinde olan her şeyi sosyal medya aracılığıyla ortaya saçtı.
- Beni en çok üzen akp ya da şeriatcılar ya da onların yapıp söyledikleri değil, geniş bir yelpazede yer alan diğerleri oldu. Aslında karşı durdukları şeyleri nasıl da mağdur psikolojisiyle ve mağduriyete yapışarak, istediklerini fark ettim.
- Hoş geldin yeni Türkiye diyen, en düzel çarşaf modelleri için web adresi veren, şeriatın geldiğini ve bu halka müstehaklığını dile getirenleri duydum.
- 20 yaşında gençlerin ki askerdiler, nasıl linç edildiklerini, koyun gibi sıraya dizildiklerini, kan içinde kaldıklarını, öldürüldüklerini, gözlerindeki korku ve şaşkınlığı, onları kemerle döven öfkeli yığınları gördüm. Hafızamdan silineceğini sanmam.
- Tüm bunlara sevinenleri, üzülenleri, susanları, bağıranları gördüm.
- Bu bir ruhsal tekamül süreci ve herkes kimse o olarak yaşıyor. Dünyevi anlamda şeriata, gericiliğe, savaşa karşı insanların aslında bu süreci nasıl beslediklerini gördüm.
- Kendi halkından nefret eden, tiksinerek konuşan, ötekileştiren, nefret eden barışseverler gördüm.
Ve sevgili tarih, anladım... Tam da şimdi yapacak çok işimizin olduğunu, bu akıl ve kalp tutulmasında sükunetimizi koruyarak ve sakinlikle, dengede hareket etmemiz gerektiğini anladım. Hatta bu idrakti işte. Herkes payına düşeni yaşar. Benim payıma idrak ve eylem düştü. Zamanı geldi.
Herkes kendi tekamülünde ilerliyor. Herhangi birini kınamak, yargılamak bize düşmez. Kolay değil belki ama, tam da olması gereken bu sakinlik ve denge.
Şimdi ne yapacağız? Değişim ve dönüşüm zamanında , herkes zorlanıyor. Yardım edebilmek için kendine yardım etmelisin önce.
İnsanların ihtiyacı sakinlik ve anlayış. Önce kendine göstermelisin.
Titreşimin yükseldiği bu zamanda, kendini yükseltebilmen için dengeye ihtiyacın var.
Artık sosyal medya paylaşımları, insanların fütursuz yorumları, özdeşleşmelerden uzak durulmalı.
Yayınlanan hiç bir haberin gerçekliği kesin değil. Neye inanacaksın? İçinde ne varsa(hanigi korku,kaygı)onu büyüten haberler gerçek geliyor. Dünya sistemindeki kaotik durum ve büyük oyunlardan ne kadar haberdarız? İnanacağımız kim?
İşte bu dönemin ruhsal bilgilerinden biri de bu. Bir şeye, birine, kuruma, örgüte, partiye inanmaya çalışıyor herkes. Onlar diyorsa doğrudur, onlara ve her şeylerine inanayım diyor herkes. Şeriatçılar ve laikler... Peki gerçek hangisi?
Bu zaman bize diyor ki, kendi kalbinin duydukları, kendi akıl süzgecinden geçirdiklerin, kendi tekamül yolculuğundaki derslerin farkında ol. Çünkü kimseyle kavga ederek ya da dediklerine koşulsuz inanarak büyüyemezsin.
Şu an evrensel sistemin gerçekleri sana diyor ki, KENDİN OL, KENDİNİ BİL!
Yıllardır kendi üzerimde çalıştığım, mümkün olduğunca insanlara anlattığım konu tam da bu... Bu bir süreç ve sen elbette ki soyutlanamazsın hiçbir şeyden. Ama vereceğin tepkiler senin kim olduğunla ilgilidir. Bunca yılın çalışmaları, spritüel öğretileri ne içindi? Şimdi uygulamazsan hangi zaman uygulayacağını sanıyorsun? Bir titreşim denizindeki titreşimleriz. Ve bloke olmuş her şeyi çözümlerken nasıl soyutlanabiliriz? Ama bunu öfkeyle, kinle, bizden olmayana nefret ederek yapamayız.
Hep aynı örnek geliyor aklıma. Kanser. Hiç kimseyi ya da hiç bir grubu yok saymadan ya da nefret etmeden söylüyorum bunu, samimiyetle. Miden kanser olduğunda midenden nefret etmek işi çözmez. Bilakis onu daha çok severek, daha çok ilgilenerek, şefkat göstererek iyileştirebilirsin.
Ama nasıl kanser hastalığına yakalanan insanlar, kanser olduğunu yani tümüyle her şeyiyle kanser olduğunu düşünüyorsa, toplum da, dünya da aynı şeyi yapıyor. Kanseri oluşturan nedenler, onun yayılması ve nasıl düzeleceğini umursamıyorlar.
Her birimizde kanser hücreleri vardır. Onu çoğaltmak ve yaygınlaştırmak bizim hayat alışkanlıklarımız, beslenmemiz, sporumuz, kendimize bakış açımızla ilgilidir. Düzeltmek de bakış açımızı değiştirmekle ilgilidir.
Ne kadar isteseniz de, benim gibi düşünmeyenlere kanser demeyeceğim. Onun da benim bir parçam olduğunu ama inatla dinlemek yerine yok saydığımı kabul edeceğim. Ondan korktuğum için nefret ettiğimi, onu dinlemek istemediğimi, yok saydığımı kabul edeceğim...
Şimdi aklıselim insanlara ihtiyacımız var. Bütünsel bakabilen ya da bakmaya niyetlenen, elinden gelenin en iyisini yapmaya hazır olan insanlara ihtiyacımız var.
Okumak, bilmek, araştırmak, sistemi tanımak(evrensel ya da dünyasal), külahı çıkarıp önümüze koymak gerekiyor. Artık çok geç değil. Hiç birşey için. Sade kendimizi gözlemlemek ve anlamaya çalışmak gerekiyor. Grip olduğumuzda bile gribe lanet eden insanlar mıyız? Dürüst olalım...
Herkes kendi sürecini yaşarken elbette ki tek bir reçete yok herkesi aynı anda toparlayacak. Sadece zamanı gelen görüyor. Zamanı gelen kalbinde bir kıpırdanma olduğunu hissediyor.
Yine de bu dönemde sunabileceğim tek bir şey var. Kendini bilmek... Herkes kendine göre bir yol bulacak, kendine göre araçlarla hareket edecek. Kendi gerçekliğinin farkına varmak, kendine o zorlayıcı soruları sormak gerekiyor.
Ben kimim?
Kendimi nasıl ifade ediyorum?
Kendime ve bu dünyaya ne katıyorum?
Kendime ve diğerlerine ne kadar sevgi ve şefkat doluyum?
Kendi içimde ve diğerlerine karşı ayrıştırıcı mıyım, toparlayıcı mı?
Beni öfkelendiren ve kızdıran şey ne? Bunun sebebi ne ve nasıl çözebilirim?
Kendimi daha çok sevmek için ne yapabilirim?
Kendimde kızdığım, nefret ettiğim şeyleri nasıl dönüştürebilirim?
Ölmek üzere olan kanser hastalarının mucizevi bir şekilde iyileşme hikayelerini duymuş ya da okumuşsunuzdur. Hepsi ortak bir şekilde bunu nasıl yaptıklarını açıklarlar. Sevmek, kendini olduğu gibi her şeyiyle bir bütün olarak sevmek... Peki bizler kibirimizden vazgeçip, kendimizi ve her şeyi bütünün gözünden görerek sevecek miyiz?
Eğer gerçekten bir iyileşme istiyorsak ve bunda samimi isek, önce hasta olduğumuzu kabul edeceğiz ve içimizdeki bu yaralayıcı, aşındırıcı, zorlayıcı taraflarımızı göreceğiz. Kabul etmeden kendi payımıza düşeni, nasıl ilerleyebiliriz?
Dışarıyı unutun. Kaosu beslemeyin. Kendinize bakın. Ne yapıyorsunuz? Söylediklerinizle, yaptıklarınızla neye hizmet ediyorsunuz? Kendi içinizdeki dengeyle ancak dışarısını sakinleştirebilirsiniz.
Okuyun, araştırın, sevin.
Bildiğimiz dünya tarihi her zaman savaşların tarihi olmuştur. Ve her zaman birileri çıkıp "sevin kendinizi" demiştir. Ve birileri de her zaman yanlış anlamış, öfkeyle ötekinden nefret etmiştir. Bu yaşamımda, okuduklarım ve gördüklerim ve de dinlediklerim bana hep benzer hikayenin farklı şekillerde, mekanlarda ve farklı insanlarla ama hep benzer bir öfkeyle, nefretle ve korkuyla yaşandığını anlatmıştır.
Demek ki bizim kanserimiz öfke, nefret, kızgınlık. Demek ki bu hepimizde var. Herkes kendine göre düşünceler geliştirip, aslında benzer duygularla hareket ediyor. Yani aslında aynı hastalığa tutulmuşuz. Herkes kendini en doğru ve en gerçek sayacak şekilde bakıyor dünyaya. Ve kendine benzemeyen her şey çok kötü. Yani aslında hepimiz aynı cehalet hastalığına tutulmuş varlıklarız.
En azından bunu fark edenler dönüştürsün. İçimizdeki öfkeyi,nefreti, kızgınlığı dönüştürelim. Aslında o çok istediğimiz sevgi, şefkat ve barış kendi içimizde bütünleşmeli. Bazı şeylerin dilimizde olduğunu kabul ederek, sevginin, şefkatin ve barışın ta kendisi olmalıyız. Bir kanser hücresiyle, onunla aynı özelliklere sahip olarak savaşamayız. Olmasını istediğimiz şeyler için nefreti körükleyerek sonuç elde edemeyiz.
Sevgi, şefkat ve barış içimizde bütünlenmeli. O duyguya sahip olmamalıyız. O hallerin ta kendisi olmalıyız.
Herkes kendi yolunu bulacak. Kendi araçlarıyla gidecek. Biz kendi araçlarımıza sahip çıkmalı ve istediğimiz şeyin ta kendisi olmalıyız.
Öfke ve nefret bizi ve gezegenimizi yok etmeden, iyileşerek iyileştirebiliriz.
Buna inanın...
2 gün önce çok tuhaf şeyler oldu.
Yazmalıyım dedim, çünkü tarihi yazdığımızı fark ettim.
Sibel Cebeci
